Marjet Vanderstraeten

Thema: psychofarmaca 

Regio: Limburg

Aantal WZC in begeleiding: 4

Statuut als procesbegeleider: gedetacheerd vanuit het CGG naar andere WZC

Mijn job naast procesbegeleiding in WZC: preventiewerker tabak, alcohol en andere drugs in de regio Midwest-Limburg.

Mijn hoofdopleiding: gezondheidswetenschappen (afstudeerrichting gezondheidsvoorlichting)

Gestart als procesbegeleider sinds: februari 2019

Mijn motivatie om procesbegeleider te worden:  

“Ik was op zoek naar een nieuwe uitdaging als preventiewerker, en coachen ligt me wel. Maar ik zag ook met eigen ogen de problematiek in het woonzorgcentrum waar mijn moeder toen verbleef: er wordt heel veel psychofarmaca voorgeschreven – wat soms ook nodig is - maar aan afbouw wordt bijna nooit gedacht. Bewoners zitten daardoor vaak passief in de zetel, als een ‘bloemzak’. Bovendien trok het mij aan dat er een degelijke opleiding werd voorzien vanuit Gezond Leven en het Vlaams expertisecentrum Alcohol en andere Drugs (VAD).”

Dit geeft me energie als procesbegeleider:  

“De intervisies die VAD organiseert, het contact met andere procesbegeleiders die met dezelfde vragen worstelen: dat vind ik heel waardevol. Zo leer je ook bij van elkaar. Daarnaast is het fijn om te zien dat je echt iets bereikt: het personeel spant zich enorm in, het gebruik van psychofarmaca wordt daadwerkelijk afgebouwd en er worden alternatieve activiteiten uitgewerkt.”

Wat ik zelf nog bijleer als procesbegeleider:  

“Ik ondervond dat huisartsen binnen dit project een heel belangrijke rol spelen. Zonder hun medewerking, kunnen wij ons werk niet doen. Aan één woonzorgcentrum zijn vaak dertig verschillende huisartsen verbonden, via de bewoners. Aan het begin van het project zeiden we: minstens twee derde moeten we overtuigen om mee te doen, maar in de praktijk bleek dat niet haalbaar. Daaruit leerden we om enkel te werken met de gemotiveerde huisartsen.”

Mijn meerwaarde als procesbegeleider voor woonzorgcentra: 

“Het helpt dat je als procesbegeleider de bomen door het bos blijft zien: waar staan we, wat hebben we al gedaan, wat gaan we nu doen … Een woonzorgcentrum weet dat zelf ook wel. Maar door dit actief in de gaten te houden als begeleider, kan je er extra op letten dat er geen stappen worden overgeslagen.” 

Een leuke anekdote die ik wil delen:

“Vóór de coronacrisis werden in de meeste woonzorgcentra grote feesten gehouden bij verjaardagen, met zingen en dansen, slingers, taart, ... Tijdens de coronacrisis mocht er enkel in bubbels van 2 à 3 mensen gevierd worden. En wat bleek? Veel bewoners hadden daar veel meer aan. Een belangrijke les: het is niet omdat wij grote feesten fijn vinden, dat dit voor de bewoners ook geldt. Koffie en taart in beperkte kring kan net zo gezellig zijn.”