"Ondanks ons verdriet, heeft Mona ook heel veel moois meegebracht”

Het verdriet dat bij een zwangerschapsverlies hoort, werd lange tijd maatschappelijk niet erkend. Want het kind ‘was er nog niet’ dus kon er ook geen sprake zijn van een rouwproces. Gelukkig zijn de tijden inmiddels veranderd. Want ook een ongeboren baby verliezen, is een zeer ingrijpende gebeurtenis die het geluk en het toekomstbeeld van wie het meemaakt op losse schroeven zet. Op zo’n moment komt de geluksdriehoek zwaar onder druk te staan en lijkt de oranje bol zo groot als een planeet. “Ik ben nooit zo trots geweest en ik heb nooit zoveel liefde gevoeld als toen ze Mona op mijn borst legden”, zegt Maries Van Eetvelde (29). “Maar tegelijkertijd kwam er ook een gigantische golf verdriet over ons heen. We waren mama en papa geworden, maar ons dochtertje was overleden.”

Barstende hoofdpijn

Stijn en Maries, allebei 29, droomden er al lang van om hun liefde te bezegelen met een baby. “We wilden altijd al heel graag ouders worden en een warm gezin rondom ons creëren”, glimlacht Maries. “We zien heel graag kinderen en we beschouwen ‘het zorgen voor’ ook als een extra zingeving in ons leven. We waren dan ook heel blij toen ik vorig jaar zwanger bleek.”

Alles verliep vlot, tot die noodlottige 26 december 2023. Maries: “Op 28 weken had ik nog een routinecontrole. Ik voelde haar toen al precies iets minder, maar haar hartslag bleek goed dus ik maakte me daar verder geen zorgen over. Ik was wat ziekjes, maar ik dacht dat erbij hoorde. Maar op 26 december stond ik op met barstende hoofdpijn. We hadden die dag een kerstfeest bij de familie van Stijn. Ik ben even gaan liggen omdat mijn hoofdpijn niet wegging en toen ik wakker werd, moest ik overgeven. Mijn schoonzus, een apotheker, maakte zich zorgen en heeft mijn bloeddruk gemeten. Die bleek torenhoog te zijn. Stijn en ik zijn meteen naar het ziekenhuis in Leuven gereden. En daar was snel duidelijk dat Mona geen hartslag meer had. Bij Stijn kwam de boodschap onmiddellijk binnen, maar ik heb nog een half uur zitten roepen en tieren: ‘Dit kan niet, check het opnieuw, ik geloof het niet!’”

Niet bewust meegemaakt

Omdat Marlies’ bloeddruk zo extreem hoog was, kon ze niet even naar huis om het slechte nieuws te laten bezinken. De bevalling moest onmiddellijk worden ingeleid. Mona werd stilgeboren op 27 december. “Omdat ik zelf zo ziek was, heb ik de bevalling niet heel bewust meegemaakt. Die eerste dagen zijn heel flou”, zegt Maries. “Opeens word je geleefd. Je gaat van: binnen een paar maanden zijn we mama en papa naar… niks. Heel je wereld stort in. Het fysieke aspect van de bevalling – ik kon de eerste week geen driehonderd meter stappen – viel in het niets in vergelijking met het mentale. Ik vond ook dat ik het recht niet had om toe te geven aan de fysieke pijn omdat ik geen echte ‘actieve’ mama was geworden.”

Uit een autopsie bleek dat de bloedvaten van de placenta veel te nauw waren, waardoor de foetus te weinig voedingsstoffen en zuurstof kreeg. “Ik heb me de eerste maanden heel erg schuldig gevoeld: mijn lichaam heeft niet voldoende voor Mona kunnen zorgen dus ik heb gefaald. Ik voelde me ook heel schuldig tegenover Stijn, onze ouders, de peter en de meter die we hadden gekozen… Ik had hen Mona niet kunnen geven. Het heeft me veel tijd en veel gesprekken met Stijn en de psycholoog gekost om dat idee te kunnen loslaten. Nu weet ik dat het niet mijn fout was. Ik heb hier niet voor gekozen.”

Koekjes en fruitsla

Maar zelfs als de hemel op je kop valt, moet je door. “Je kan niet blijven stilstaan, ook al gebeurt dat in het begin op automatische piloot. En draag je vanaf dan een grote rugzak met je mee”, zegt Maries. “We hebben weken in ons bed gelegen en niets gedaan. Maar zelfs in die weken moet je eten. En dan is het goed dat er organisaties bestaan zoals Eleonoor, waar vrijwilligers in de week na een stilgeboorte gratis ‘rouwkost’ voorzien voor het gezin. Het fijne daaraan was dat ze andere dingen brachten dan de typische lasagne of spaghettisaus die we al van vrienden en familie kregen. Ze staken er ook al eens koekjes of een verse fruitsla bij. Dat zijn kleine dingen, maar die zorgden er wel voor dat tenminste onze maaltijd in die week ‘normaal’ aanvoelde.”

Blijvende herinneringen

“We hebben ook veel gehad aan Boven De Wolken, die een gratis professionele fotosessie aanbieden voor sterrenouders bij het verlies van hun baby. Naar de foto’s van Mona kijken we nog elke dag. Moesten we die beelden niet hebben, dan zouden we het nu al moeilijk vinden om ons voor te stellen hoe ze eruitzag. Die beelden maken haar heel tastbaar.”

“Ook de koesterkoffer van het Berrefonds reikt een aantal dingen aan die blijvende herinneringen geven, zoals een afdruk van haar voetjes en handjes. We hebben ook een paar haartjes bijgehouden. Zonder die koffer hadden we daar allemaal niet aan gedacht. En zo zijn er nog vzw’s die een enorme hulp zijn geweest, zoals Met Lege Handen bijvoorbeeld, een lotgenotengroep waar we nu nog steeds elke maand naartoe gaan. Die mensen begrijpen ons met een half woord.”

Enorme zoektocht

“Stijn en ik zijn altijd goed omringd geweest, in de eerste plaats door onze vrienden en familie”, gaat Maries verder. “En gelukkig maar, want wij willen echt over Mona en ons verlies praten. Want dit is ons leven nu. Meer zelfs, het bepáált ons leven. En hoe meer we erover praten, hoe meer begrip we ook krijgen. Maar het is een enorme zoektocht: wat hebben we graag, wat niet, hoe praten we er het liefst over? En dat is moeilijk, want niemand – wij niet en onze omgeving niet – weet hoe dit moet. Soms zeggen mensen bijvoorbeeld, heel goedbedoeld: “Dat gesprek bij de psycholoog, dat was moeilijk, zeker?” Waardoor wij meteen in een bepaalde richting worden geduwd. Terwijl als je vraagt: ‘Hoe was dat gesprek?’, wij zélf kunnen aangeven wat moeilijk of gemakkelijk was. Hetzelfde met: ‘Hoe gaat het met je? Slecht zeker?’ Maar dan ga je de vraag voor ons invullen en dat voelt niet goed. We willen zelf kunnen aangeven dat het zelfs na bijna een jaar nog altijd heel zwaar is. En dat dat oké is.”

Rouw is voor de meeste mensen een proces dat je niet kan afsluiten, en dat is bij Maries en Stijn niet anders. “De maatschappij vindt dat je zoiets een plaatsje moet geven, dat je het op een veilig plekje moet wegzetten, om er af en toe nog eens aan terug te denken. Maar zo werkt het niet. Het verlies van een dierbaar iemand is iets wat je overleeft. Het is iets wat verweven geraakt in je leven, je neemt het bij elke stap mee. Je leert leven met dat verlies, maar het is niet iets wat kleiner wordt. Soms is het zachter, soms zijn de moeilijke periodes iets minder intens. Maar je blijft die persoon missen en je blijft wensen dat die niet was overleden. Om dat duidelijk te maken, blijven we ook foto’s van Mona posten op onze sociale media. Mona is ons eerste kindje en dat zal ze altijd blijven.”

Nood aan rust

“Of Stijn en ik anders met ons verdriet omgaan? Ons rouwproces verloopt gelijkaardig, maar ik heb meer nood aan rust dan Stijn. Ik ga in de zetel liggen, terwijl Stijn eerder zal gaan sporten om zijn hoofd leeg te maken. Mensen gaan er wel vanuit dat een zwangerschapsverlies moeilijker is voor de vrouw dan voor de man, omdat ik het kind heb gedragen. Stijn krijgt vaak de vraag: ‘Hoe is het met Maries?’ En zelden: ‘Hoe is het met jou?’ Dat is pijnlijk voor hem omdat dat bevestigt dat mensen effectief denken dat het voor hem niet zo lastig is. Maar hij heeft evenzeer een dochter, een toekomstbeeld, verloren. En die emotionele last is even groot voor hem als voor mij.”

Heel dankbaar

Ondanks het immense verdriet dat Stijn en Maries tot op vandaag voelen, zijn ze ook dankbaar. “Dankbaar omdat we mama en papa van Mona zijn”, zegt Maries met een krop in de keel. “Tot op het moment dat Mona werd geboren, wisten we niet hoe intens de liefde voor een kind kan zijn. Het was heel mooi om die liefde te voelen. Die ene dag dat we haar bij ons hebben gehad, waren we echt een ouder. En waren we ook echt tróts.”

“Mona heeft ervoor gezorgd dat Stijn en ik nog dichter bij elkaar zijn gekomen en dat we nu heel open kunnen praten met onze ouders. Ze heeft dus ook heel veel goeds en moois meegebracht. Op 26 december zal er ook dit jaar weer een kerstfeest zijn bij Stijns familie. En wij zullen daarbij zijn. Want wat we ook doen, waar we ook zijn, we zullen die dag herbeleven. En dan hebben we liever mensen rondom ons. En op 27 december zullen we een ‘1 jaar Mona’-feest geven. Stijn en ik gaan het heel moeilijk hebben om die dag alleen te zijn. Daarom willen we haar samen met familie en vrienden herdenken en vieren dat zij in ons leven is.”